12.

przy nucie ; Marcin Kindla - Nie bój się

Siedząc tam zastanawiałam się nad tym co Ci wszyscy ludzie ze mną zrobili, że siedzę tu teraz z uśmiechem na twarzy ze świadomością, że jeszcze kilka tygodni temu miałam wrażenie, że nie znam definicji słowa ‘śmiech ‘. W pewnym momencie zauważyłam, że ktoś siada obok mnie.

- Przeszło Ci? – usłyszałam głos Filipa.

- Co?

- Nerw , za tamtego typa.

- Nie wiem.

- Pomyśl.

- Po co Ci to?

- Chce wiedzieć.

- Odczep się, co?

- Ej słońce, nie zgrywaj takiej twardzielki.

- O matko – zaśmiałam się. – O co Ci chodzi?

- O tamtego kolesia. Co Cię z nim łączy?

- Uspokój się. Lubię go i tyle. Zresztą Tobie nic do tego, nie mam zamiaru się tłumaczyć. Akurat przed Tobą nie muszę.

- Właśnie musisz! – powiedział łapiąc mnie za nadgarstek.

- Puść mnie ! – krzyknęłam i próbowałam wyrwać rękę z jego uścisku, ale poczułam tylko, jak jego palce jeszcze mocnej zaciskają się wokół mojej ręki.

- A boli? Nie jesteś taka prawda? A może jesteś? A może tylko udajesz? Brakuje Ci siostry? Sama mi mówiłaś, że jej śmierć Cię zmieniła. A teraz? Zachowujesz się ja zwykła suka. – siła jego uścisku była niewyobrażalnie mocna, poczułam łzy napływające do moich oczu. – Niby tak mnie lubisz, spotykamy się, a naprawdę prowadzasz się z jakimś lalusiem. Nie ładnie tak..

- Jesteś chory!

- Możesz to wszystko naprawić. Chodź, przytul się do mnie i bądźmy znów tak cholernie szczęśliwi jak na początku.

- Zostaw mnie! – krzyknęłam czując jego rękę na moim ramieniu.
Odepchnęłam go, i zerwałam się na równe nogi, akurat w momencie, kiedy obok Filipa pojawił się Nate. Z niewiarygodną złością krzyczał na niego i pytał co mi zrobił. Pierwszy raz widziałam tak wielkie przerażenie w oczach Filipa. Nie wiem dlaczego w tamtym momencie stałam i patrzyłam na nich ze łzami w oczach, ale nie mogłam przestać płakać. Filip odszedł, a ja wtuliłam się w ramiona Nate’a jak małe dziecko w ramiona taty i płakałam. On nie pytał o nic, a ja nic nie mówiłam.

Staliśmy tak dobrych kilka minut, aż w końcu odsunęłam się od niego, rękoma wytarłam mokrą od płaczu twarz.

- Dziękuję.

- Nie ma za co, przestań. Co on Ci zrobił?

- W sumie to nic. – odruchowo spojrzałam na nadgarstek lewej ręki, który był zaczerwieniony od uścisku.

- To on?

- Tak, ale to nic takiego.

- Chyba żartujesz! Jeszcze go dorwę.

- Przestań Nate, nie ma sensu. On nie jest tego wart.

- W sumie to o co Wam poszło?

- To długa historia..

- A masz ochotę na spacer?

- Może.

- Więc mamy dużo czasu. A ja przecież muszę wiedzieć za co mam dla tego biednego chłopaka zlać.

- Ooo, nie ma mowy. Jak masz go lać to nawet nie licz na to że cokolwiek Ci powiem.

- A jak obiecam?

- Obiecasz, że co?

- Że dam mu spokój.

- Pomyślę.

- To słucham.

Opowiedziałam mu całą historię z Filipem, a w tym zdziwiła mnie najbardziej jego reakcja na to, jak powiedziałam mu, że Filip był o niego zazdrosny. Może się mylę, albo źle zauważyłam, ale miałam wrażenie, że się uśmiechnął.

- O mnie? Żartujesz..

- Poważnie. Widział mnie z Tobą kilka razy, nie spodobało mu się to.

- Żałujesz?

- Czego?

- Że to się tak skończyło.

Wiedziałam, od początku miałam przeczucie, że mnie o to zapyta, a mimo to zdziwiło mnie to pytanie i nie wiedziałam co odpowiedzieć. To ja od początku miałam nadzieję, ze coś z tego wyjdzie, to ja chciałam, żeby wyszło i właśnie dlatego zdziwiło mnie to, że nie żałowałam tego, co stało się na ognisku. A nie żałowałam tego tylko przez Nate’a.

- Nie.

- Dlaczego?

‘ Bo uświadomiłam sobie, że ze wszystkich możliwych chłopaków tylko na Tobie zależy mi tak bardzo ‘ pomyślałam.

- Nie wiem. To nie miało szans. A w dodatku przez tą całą akcje dowiedziałam się, że mam osobistego Supermana.

- Poważnie? Kogo?

Zaśmialiśmy się. Odwrócił się w moją stronę, staliśmy twarzą w twarz na odległość kilku centymetrów.

- Chyba powinniśmy już wracać. – usłyszałam swój głos.

- Tak.

Wróciliśmy do reszty, nigdzie w tłumie dzieciaków nie zauważyłam Filipa. Odetchnęłam z ulgą, a kiedy chciałam pójść do dziewczyn, które patrzyły na mnie z wyczekiwaniem poczułam na ramieniu rękę Nate’a.

- Obiecaj mi coś.

- Co?

- Że to nie był nasz taki ostatni spacer.

- No wiesz.. Jak znów zaatakuje mnie tajemniczy ninja dam Ci znać – zaśmiałam się, a po chwili z poważną miną dodałam. – Obiecuję.

Bez chwili wahania musnęłam jego policzek ustami, z cichym ‘ jeszcze raz dziękuję’ i podeszłam do dziewczyn, które jeszcze zanim usiadłam zasypały mnie lawiną pytań.